Blog

We Francji pod koniec XVII wieku za wielki zaszczyt poczytywano możliwość porozmawiania z królem Ludwikiem XIV, gdy ten przebywał w toalecie. W czasach Anglosasów pasterze otrzymywali na Boże Narodzenie krowi nawóz z 12 dni. Broni biologicznej używano już 600 lat p.n.e. Wtedy to Solon, oblegając greckie miasto Kirra, kazał zatruć ujęcia wody pitnej korzeniami ciemiernika. Zaatakował, gdy mieszkańcy dostali niestrawności. Podczas 900 dni oblężenia Leningradu (obecnie Petersburg) w czasie drugiejCzytaj więcej…

Miałem wtedy kilkanaście lat i mieszkałem w Koszalinie. To nie były czasy dobrobytu. Społeczeństwo, wyzwolone z komunistycznych ograniczeń, próbowało się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Wtedy jako dziecko albo robiło się coś samemu i miało pieniądze, albo było się zdanym na łaskę i niełaskę rodziców dysponujących kieszonkowym, które nigdy przecież nie wystarczało na wszystko. W któreś wakacje wraz z kolegą z klasy — Frankiem — kupiliśmy puszki coca-coli i wybraliśmy się na przepełnione plaże w Mielnie, by z zyskiemCzytaj więcej…

Do tego potrzeba Ducha Pana! – krzyczał brat Carl. – Mówią, że ta rzecz zaczęła się dopiero w czasach George’a Hensleya. Cóż, moi mili, chcę, żebyście wiedzieli, że ta rzecz istnieje od wielu, wielu lat, od kiedy Mojżesz sporządził węża miedzianego, a oni patrzyli na niego i zachowali życie! Mówił dalej:  –  Jest jednak mur. – To powiedziawszy, wyrzucił ramiona, jakby pokazując jego krzywiznę. – Ten mur to Jezus! Amen.Czytaj więcej…

Dwie kreseczki nad górną wargą. To jego pierwsza blizna. Eduardo miał wtedy sześć lat. Wyszło niechcący, przez wygłupy na basenie. Lubi pływać. Jeszcze nie wie, że będzie brał udział w zawodach pływackich w casa hogar (dom dla dzieci ulicy) i centro preventivo (poprawczak). Na razie wie tylko, że woda sprawia mu przyjemność. I że ludzie, z którymi mieszka, nie są jego rodziną. Ojciec oddał go im, kiedy Eduardo miał czteryCzytaj więcej…

– Biegiem! – słyszę za sobą krzyk, wysoki głos młodego mężczyzny, dziecka prawie. – Biegiem! – i zaczynam biec. Niewiele pojmuję, prawie nic nie widzę w zapadającym zmierzchu, biegnę w dół wąską ścieżką, w długim sznurze innych. Biegnę tak szybko, jak tylko potrafię, patrzę na stopy, raz trafiają na ziemię, to znów na kamień, przeskakuję przez dziury, kawałki muru, potykam się, podrywam. – Skurwysyny! – wrzeszczy jeden z chłopaków, którzy przed chwilą wyciągnęli nas z minibusów, a terazCzytaj więcej…